Vanuit de haven van Húsavík vertrokken we vandaag met een zeilschip voor een walvisexcursie. Húsavík is een klein plaatsje in het noorden van IJsland en wordt ook wel de walvishoofdstad van Europa genoemd, vanwege al het walvistoerisme in deze stad.
Zoals in alle IJslandse stadjes staat ook hier een klein kerkje, gebouwd volgens IJslandse standaarden, dus niet voor de eeuwigheid.
In het haventje liggen boten aangemeerd voor de visserij en natuurlijk voor de walvisvaart. Er wordt hier niet op walvissen gejaagd, dus de schepen hebben geen harpoenen aan boord. We waren wel gewapend met een spiegelreflexcamera en een telelens.
De kans om daadwerkelijk walvissen te zien werd geschat op meer dan 96%. Maar welk soort walvis het zou zijn was onzeker. En misschien zouden we alleen een klein stipje in de verte te zien krijgen. We hoopten natuurlijk dat de zeemonsters ons schip op aaibare afstand zouden passeren. Maar het zijn wilde dieren en de natuur heb je niet in de hand.
Voor wat betreft het weer hadden we niets te klagen. Er scheen een lekker zonnetje en er was bijna geen wind. We monsterden aan op een kleine tweemaster, die in een één-op-één met een walvis zeer waarschijnlijk het onderspit zou delven. We hoopten dus maar dat we de zeedieren niet kwaad zouden maken.
Atlantische Papegaaiduikers
Voordat we op walvistjacht gingen, voeren we richting Papegaaiduikerseiland. Dit kleine eilandje voor de kust bevat de grootste kolonie papegaaiduikers ter wereld. Tijdens het broedseizoen zijn er honderduizenden te vinden. Ook nu zwermden ze er in grote aantallen rond.
Papegaaiduikers zijn knuffelbare diertjes, die wel iets weg hebben van pinguins, maar ze zijn klein en kunnen in tegenstelling tot pinguins wel vliegen. Het zijn schuwe dieren, die zich bij nadering van onze boot snel uit de voeten maakten. Hier hadden ze twee manieren voor. Ze vlogen in rap tempo vlak boven het water weg of ze doken onder. Het viel dus niet mee de dieren van dichtbij te bewonderen.
Walvis gespot!
Na het uitstapje bij Papegaaiduikerseiland, zetten we koers naar de gangbare plaatsen waar zich doorgaans walvissen ophouden. We spotten al snel een paar bultruggen, die helaas niet erg dichtbij kwamen. Een poosje later was het wel raak: blauwe vinvissen meldden zich, vlak bij de boot. Dat was een buitenkansje voor ons, slechts in 2% van de tochten worden ze gezien.
Blauwe Vinvissen zijn groot. Het zijn zelfs de grootste dieren die op aarde leven. Ze zijn gemiddeld 25 meter lang en leven van plankton.
De dieren komen om de paar minuten boven om adem te halen. Ze blazen lucht en water uit en duiken daarna naar beneden, waarbij hun staart boven water komt. Een machtig gezicht.
Het grootste deel van de walvis blijft onder water, maar wij hadden het geluk dat er één zo dichtbij kwam dat hij onder het schip door zwom. Als een vervaarlijke Moby Dick verraste hij ons door vlak naast de boot boven water te komen. Van dichtbij konden we pas echt goed zien hoe immens dit schepsel is.
We moesten alles uit de kast halen om goede foto’s te maken, want op het dek was het dringen geblazen. Het hielp ook niet mee dat de kapitein het schip direct richting een gespotte walvis probeerde te sturen. Zo kwam de hele boot in beweging wat het schieten van scherpe foto’s ernstig bemoeilijkte. Maar we hebben ons best gedaan, zie hieronder het resultaat.
Aan het einde van de 4 uur durende vaart zetten we tevreden koers terug naar de haven van Húsavik. Op de terugweg had de bemanning het lumineuze idee om de motor uit te zetten, zodat ze ons een beker warme chocomelk met rum konden geven. Aardig van ze, maar ze kregen de motor niet meer aan de praat, waardoor we stuurloos ronddobberden.
Een medepassagier bleek meer van zeilen af te weten dan de bemanning en kwam informeren waarom er geen gebruik werd gemaakt van de wind om thuis te komen. Toen kwam de aap uit de mouw: de zeilen op het schip bleken er meer voor de sier op te zitten. Want naar de kust zeilen, durfden ze niet aan.
We hebben ruim een uur op de open zee gedobberd voordat er een bootje vanuit Húsavik redding kwam brengen en de motor weer gestart kon worden.
Na zo’n zeeavontuur hadden we wel een lekker biertje verdiend. Het weer was beter dan we ooit op IJsland hadden meegemaakt. Dus we konden lekker op een terrasje buiten genieten van een pilsje. Heerlijk.
In het hotel eindelijk weer een fatsoenlijke kamer, en geen container. Hoewel. De kamer die we kregen, nummer 107, was niet te vinden op de bewegwijzering. Duister. Gelukkig hebben we hem toch gevonden!